در مورد پارکینسون چه میدانید؟

در مورد پارکینسون چه میدانید؟

چرایی پارکینسون

این بیماری با چه زمینه‌ها و علائمی در افراد بروز می‌کند و چگونه قابل کنترل است؟

توضیحاتی در این باره برایتان آورده ایم.

عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، بیماری پارکینسون را قابل درمان “علامتی” دانست و عوامل موثر در ابتلا به آن را توضیح داد. فرزاد اشرافی درخصوص علایم این بیماری توضیح داد و گفت: بیماری پارکینسون، علت شناخته شده‌ای ندارد و باعث تخریب قسمت های خاصی از مغز می‌شود. در مغز ناحیه ای به نام ماده سیاه وجود دارد که دپامین تولید می‌کند و بر قسمت‌های مختلفی از آن اثر می‌گذارد که باعث هماهنگی و نرمی در حرکات بدن می‌شود.

وی مهم ترین علامت ابتلا به این بیماری را لرزش دست‌ها عنوان کرد و افزود:

با تخریب این ماده، تولید آن در مغز کاهش پیدا می‌کند و بیمار دچار علایمی مثل لرزش اندام، کندی حرکات، سفتی اندام و اختلال در راه رفتن و قامت بدن می‌شود. برخی علایم مثل اختلالات شناختی و خلقی، اختلال در سیستم گوارشی به صورت یبوست و افت فشار خون نیز غیر حرکتی هستند. به گفته عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، ضربات مکرر به مغز، مسمومیت با بعضی از فلزات سنگین مثل منگنز، الکل صنعتی، منوکسید کربن در زمستان و سیانیدها و همچنین ارتباط با سموم شیمیایی می‌توانند از عوامل ایجاد پارکینسون محسوب شوند.

مصرف خود سر داروی اعصاب و بروز پاکینسون

اشرافی ادامه داد:

مصرف برخی داروها به خصوص اعصاب و روان و ضد روان پریشی به ویژه اگر زیر نظر پزشک نباشد نیز می‌توانند در طولانی مدت باعث ایجاد پارکینسونیسم دارویی شود.

وی در خصوص سن ابتلا به پارکینسون و ارتباط آن با بیماری آلزایمر نیز گفت:

این بیماری در سنین بالای 50 سال رخ می‌دهد. بیماران مبتلا به پارکینسون با افزایش سن و طولانی شدن بیماری و مصرف برخی داروها می‌توانند مبتلا به اختلالات شناختی شوند و همراهی این بیماری با زوال عقلی نیز دیده شده است. این متخصص مغز و اعصاب ادامه داد: کسانی که در سنین پایین و زیر 40 سال مبتلا به پارکینسون می‌شوند ممکن است زمینه ژنتیکی آن را داشته باشند، اما به طور کلی نمی‌توان آن را پیش بینی کرد، در عین حال هر خانواده‌ای که بیمار مبتلا به پارکینسون دارد نیاز به بررسی ژنتیکی ندارد.

درمان دارویی بیماری پارکینسون

اشرافی تاکید کرد:

این بیماری قابل درمان علامتی است و دارو درمانی در کنترل علایم آن نقش مهمی دارد. درنتیجه بیمار می‌تواند زندگی روزمره خود را داشته باشد. درمان آن همیشگی است ولی شفابخش نیست و تنها می‌تواند علامت آن را کنترل کند. ورزش نیز می‌تواند به کاهش علایم آن کمک کند.